In 1983 start PTT het project Omega, dat moet leiden tot een ontwerp voor een nieuw Nederlands standaardtoestel. Veel aandacht is er voor de vormgeving en de ergonomie. De keuze valt op een toestel van Ericsson, ontworpen door Ronald Lindhé: de Twintoon 10 is geboren.

Belangrijkste kenmerken van het toestel:

• een geheugen voor tien nummers
• de klassieke bel is vervangen door een in sterkte regelbare zoemer
• mogelijkheid om direct het laatste nummer te herhalen
• versterking van het ontvangen signaal

De Twintoon wordt geleverd in twee varianten: pulskiezen (IDK) óf toonkiezen (TDK). Nog in hetzelfde jaar dat de Twintoon beschikbaar komt, 1986, komt er een variant met mogelijkheid tot doorverbinden ("R"-toets): de VOX 120.
Twee jaar later volgt het derde lid van de familie, de T88. Dit toestel, een vereenvoudigde Twintoon 10, maar wel met IDK én TDK en herkenbaar aan de fraaie driehoekige toetsen, is de beoogde troonopvolger van de T65.
In 1989 komt er nog een Twintoon variant: eentje met rechthoekige toetsen: de Twintoon B.
In 1991 brengt PTTtelecom het laatste toestel in deze serie op de markt, een uitgebreide T88 genaamd de Utrecht.

Tot een echte opvolger van de T65 zal het echter nooit komen want vanaf eind jaren '80 wordt de dan stukje bij beetje geliberaliseerde telecommunicatie markt overspoeld met een groot aantal nieuwe types: de tijd van één standaard telefoon is voorgoed voorbij.

Is het niet grappig om te zien hoe de nomenclatuur van de telefoon in een tijdsbestek van 5 jaar verandert van een betekenisvolle fantasienaam naar een technische systeemnaam, vervolgens overgaat naar een klassieke aanduiding (T88) om te eindigen in de serie stadsnamen van PTTtelecom ?